Ik krijg mijn spirituele naam

Ik krijg mijn spirituele naam

‘Noem mij, bevestig mijn bestaan,
laat mijn naam zijn als een keten.
Noem mij, noem mij, spreek mij aan,
o, noem mij bij mijn diepste naam.
Voor wie ik liefheb, wil ik heten.’

Neeltje Maria Min (1944)

Toen ik net begon te mediteren had ik nog niets met spirituele namen. Na een jaar of vijf begon ik er hevig naar te verlangen. Een spirituele naam is de naam van je ziel en ik wilde weten wie ik werkelijk ben. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat in dat verlangen ook een zeker prestige een rol speelde. Je krijgt je naam namelijk niet zomaar. Sri Chinmoy was zeer spaarzaam met het geven ervan. Het is een blijk van trots en waardering van de meester voor de spirituele vooruitgang van zijn leerling en zoals de totem bij indianenstammen bevestigt het een zekere graad van spirituele volwassenheid. Dat is dan ook de paradox, want zolang je ego zich nog aan de naam hecht zul je er waarschijnlijk lang op moeten wachten. Kinderen die vragen worden overgeslagen.

Ik kreeg hem uiteindelijk in april 2005, na 7 jaar leerling te zijn geweest. Het was tijdens één van de jaarlijkse retraites in New York. Ik zat te mediteren op ‘Aspiration-Ground’, een kleine tennisbaan die was omgetoverd tot meditatietuin waar ons spirituele programma plaatsvond. Het was een zonovergoten middag. Beneden op het gravel was een groep meisjes aan het zingen. Vanuit mijn ooghoeken zag ik Sri Chinmoy iets op een klein stukje papier schrijven. Dat betekende gewoonlijk dat hij een spirituele naam ging uitdelen. Misschien ben jij het wel deze keer, zei een zacht stemmetje in mijn hoofd. Ach, natuurlijk niet.

Plotseling tikte één van Sri Chinmoy’s assistenten me op mijn knie.

‘Guru wants to see you.’

Het korte zinnetje deed mijn hart sneller kloppen. Zou het dan echt? Ik daalde de trap af en liep naar het tempeltje waar Sri Chinmoy mediteerde, aan het einde van de tennisbaan. Respectvol deed ik mijn schoenen uit en stapte de marmeren drempel over. Sri Chinmoy zat in korte broek en poloshirt in een gemakkelijke stoel. Hij werd omringd door beelden van Shiva, Krishna, Ganesha en Kali. Elke vezel in mijn lijf voelde dat ik een gewijd heiligdom betrad. Op de Indiase manier vouwde ik devoot mijn handen. In Sri Chinmoy’s rechterhand zag ik een blauwe envelop. Dat kon maar één ding betekenen.

‘What is your name?’
‘Hidde, Guru.’
‘Hidde?’
‘Yes, Guru.’

Hij gebaarde me te gaan zitten en ik knielde neer voor zijn stoel. Onmiddellijk verzonk hij in een diepe meditatie. Al snel brak er een gelukzalige glimlach door op zijn gezicht en keek hij me recht aan. Mijn hart bonsde onophoudelijk. Toen legde hij de envelop op de kruin van mijn hoofd en hield hem daar een paar seconden. Daarna overhandigde hij me de envelop en besloot het ritueel door met gevouwen handen een korte buiging te maken. Ik boog terug, dankbaar en sprakeloos.

Half beduusd liep ik het tempeltje uit, deed mijn schoenen aan en verliet de tennisbaan, de envelop in mijn handen koesterend als een schat. Op een stil bankje in de buurt opende ik met licht trillende vingers de envelop. Er zat een gevouwen briefje in. In het besef dat de naam die ik straks zou zien voor de rest van mijn leven bij me zou blijven, stelde ik het moment nog even uit. Innerlijk tromgeroffel.
Toen vouwde ik het briefje open. In het sierlijke handschrift van Sri Chinmoy stond daar:

‘Abhinabha – the ever-new inspiration, aspiration and dedication in the heart, for the Lord Absolute Supreme.’

Het woord ‘ever-new’ was onderstreept. Dat was de kernbetekenis zijn, de kwaliteit van mijn ziel. Ik voelde een aantal snaren in mijn binnenste resoneren met die betekenis. Maar de naam zelf zei me nog niets. Er was geen instante herkenning, geen tranen van ontroering, geen innerlijk vuurwerk.

Dat zou snel veranderen. De naam was als een hete chillipeper die je in je mond stopt. De eerste secondes voel je nog niets. Dan staat plotseling je mond in brand. Bij de naam ging het precies zo. De magie begon te werken toen anderen hem gingen gebruiken. De naam was die eerste dagen geladen met een bovenaardse kracht. Zodra iemand mij met Abhinabha aansprak drong er een pure vreugdestroom mijn hart binnen. Elke keer sprong mijn ziel op van geluk. Eindelijk herkend! Het voelde ook alsof ik een eeuw ouder en wijzer was geworden. Ik voelde mij bevestigd en geliefd tot in het diepst van mijn wezen.

Noem mij bij mijn diepste naam. Voor wie ik liefheb wil ik heten.